ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ
ΑΡΧΑΙΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΙΚΥΩΝΑΣ
«Ο ΕΠΙΓΕΝΗΣ»
Κλεισθένους 57 ΚΙΑΤΟ ΤΚ 20200
email : theatro.sikionas@gmail.com
τηλ : 7007000300 / 6973403010
fax : 7007000600
20/8/2012
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το Σαββάτο 18/8/2012 το βράδυ παρακολουθήσαμε στην κατάμεστη αίθουσα των αποθηκών ΑΣΟ στο Κιάτο την Θεατρική Ομαδα Θε.Αμ.Α. στο νέο δραματικό έργο «αύριο» της Εφης Τούμπα σε σκηνοθεσία Βασίλη Οικονόμου Η εξαιρετική ερμηνεία των ηθοποιών καθήλωσε τους θεατές απο την αρχή μέχρι το τέλος. Την παράσταση έκλεισε ο συγκλονιστικός μονόλογος της Χριστίνας ... μια γροθιά στο στομάχι όλων μας:
……..δέν στέρησα από κανέναν τίποτα
και να μην τολμήσει κανείς να το κάνει σε μένα.
Σήμερα το βράδυ περίμενα να φυσήξει,
ενα τραγούδι παλιό να ακούγεται σιγά
και τα μάτια μου να ατενίζουν
χωρίς να σκέφτομαι τίποτα.
Θα σηκώσω το ακουστικό να ακούσω κάποιον...
έτσι χωρίς λόγο,
ίσως να ρωτήσω και τι ώρα είναι
ίσως … και να μην ρωτήσω
... θα δούμε.
Βασίλη, Χριστίνα, Μαρίνα, Πάνο, Μάρθα, Μαρία και Έφη, σας ευχαριστούμε ολόθερμα για την ανεπανάληπτη εμπειρία που μας προσφέρατε.
Σύλλογος Φίλων
Αρχαίου Θεάτρου Σικυώνας
«Ο Επιγένης»
Αντί υστερόγραφου η θεατρολόγος Μαρίνα Ζήτρου περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά την εμπειρία της :
«…Παραμονή Δεκαπενταύγουστου δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Βασίλη Οικονόμου, έναν ηθοποιό που είχα γνωρίσει ένα χρόνο πριν (2011), την ημέρα της Παγκόσμιας Ποίησης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε μια υπέροχη βραδιά που είχε σκηνοθετήσει ο ίδιος με τη συμμετοχή αξιόλογων ηθοποιών όπως ο Γρηγόρης Βαλτινός, Ρένα Βενιέρη, Ζωή Φυτούση κ.α. Με προσκάλεσε να πάω στο Κιάτο (Αποθήκες ΑΣΟ) στις 18 Αυγούστου, στο πλαίσιο του τοπικού φεστιβάλ «Σικυώνια 2012», σ’ ένα δραματικό έργο της Έφης Τούμπα που δεν έχει ανέβει ξανά. Μου είχε ξαναπεί για την ομάδα του που συμμετείχαν άτομα με κινητική αναπηρία. Θυμάμαι μάλιστα το εύστοχο λογοπαίγνιο για ονομασία ομάδας «Θε.αμ.α.» (Θέατρο ΑμεΑ Αθηνών). Η παράσταση αυτή θα γινόταν σε συνεργασία με το Σύλλογο Φίλων Αρχαίου Θεάτρου Σικυώνας «Ο Επιγένης».
Να πω την αλήθεια περίμενα να συναντήσω για άλλη μια φορά την προσπάθεια ατόμων ΑμεΑ που κάνουν σαφές το αίτημά τους για το δικαίωμα στην ενεργό συμμετοχή τους στα κοινά. Ωραία όλα αυτά αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με καλούσε ξανά και ξανά σε κάθε παράσταση ως κριτικό θεάτρου και μάλιστα παρουσιαζόταν ως επαγγελματική ομάδα θεάτρου, που σίγουρα ο Οικονόμου είναι, αλλά δεν ήμουν σίγουρη για όλη την ομάδα.
Το Σάββατο με πήρε μια φίλη μου να πάμε Κιάτο για μπάνιο. Θυμήθηκα στις εννέα ότι είχε την παράσταση. Πήγα σ’ ένα χώρο, αρκετά υποβλητικό, που κάποτε ήταν εργοστάσιο σταφίδας και ένας ντόπιος μου είπε ότι ο δήμος ήθελε να το αξιοποιήσει ως οικομουσείο (κάτι σαν την Τεχνόπολη στο Γκάζι). Είχε αρκετό κόσμο κι ευτυχώς δεν είχε πολύ ζέστη. Το έργο άρχιζε και εγώ πίστευα ότι μάλλον κάνω το «καλό» που είμαι εδώ να τιμήσω αυτούς τους ιδιαίτερους ηθοποιούς. Προωθούσα το ¨ανθρωπιστικό¨ μου προφίλ!
Πόσο λάθος έκανα… Η ανατροπή έγινε από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Η βαθιά συγκέντρωση προσοχής όλων των ηθοποιών, η σταθερότητα του ρυθμού του έργου, η καθαρή άρθρωση ανθρώπων που πάλευαν με τις λέξεις κι έβγαιναν νικητές συνέβαλαν στη μαγική ατμόσφαιρα της παράστασης που διαδραματιζόταν σε ένα απόλυτα αφαιρετικό σκηνικό, τρεις καρέκλες, μαύρα ρούχα και τίποτα άλλο… Σε λίγα λεπτά τα αναπηρικά αμαξίδια και οι κινητικές δυσκολίες έσβησαν απ’ τα μάτια μου και μπροστά στα νέα δεδομένα δεν μπορούσα να ήμουν τίποτα άλλο παρά μια απαιτητική κριτικός.
Τέσσερα διαφορετικά ζευγάρια σε διαφορετικό χώρο αλλά όλοι στο σήμερα φοβούνται το «αύριο»… όπως και ο τίτλος του έργου. Μέσα από το καταπληκτικό αλληγορικό κείμενο της Έφης Τούμπα οι χαρακτήρες του έργου τολμούν να μιλήσουν με αλήθεια κι ενώνονται μέσα από τον κοινό τους φόβο. Οι ερμηνείες που ξεχώρισαν ήταν οι μονόλογοι του Βασίλη Οικονόμου και της Χριστίνας Τούμπας. Μοναδικοί διάλογοι της Μαρίνας Μπεσίρη με του Πάνου Ζουρνατζίδη και της Μάρθας Τσέτσου με της Μαρίας Μουρελάτου. Όλοι σωστοί υπηρέτες της υποκριτικής τέχνης, όχι διαφορετικοί αλλά μοναδικοί… Το μεγάλο σε διάρκεια και ζεστό χειροκρότημα των θεατών δεν οφειλόταν στους ξεχωριστούς ηθοποιούς αλλά σε αυτό το ¨ξάφνιασμα¨… Όπως καταλάβατε δεν ήμουν έτοιμη γι’ αυτό, κανείς δεν ήταν αλλά η ομάδα «Θε.αμ.α.» (Θέατρο ΑμεΑ Αθηνών) επιμένει και το καταφέρνει να μας αλλάξει γνώμη καθώς δεν βασίζεται στην αδυναμία αλλά στη σκηνική υπεροχή. Τους Ευχαριστώ…»
20-8-2012
Μαρία Ζήτρου,
Θεατρολόγος – Κριτικός Θεάτρου
